maandag 23 september 2013

Achtertuin-party's

Het is maandagmiddag en bijna het einde van mijn Amerika-reis. Sinds enkele dagen ben ik weer in Austin bij Simone. Ik kan terugkijken op een mooie maand vol muziek, aardige en bijzondere mensen en een interessante cultuur. Afgelopen week toch nog de kans gehad om een paar optredens te doen. Zaterdag bij de " Backgarden Barn Houseparty". Dat was voor Nederlandse begrippen een bijzonder gebeuren: zo'n tweehonderd mensen, die zich cerzamelen in de achtertuin van Liane, een vrouw van rond de veertig met het hippiebloed nog volop stromend in de aderen. Een echt hippie-feestje werd het. Voornamelijk veertig-plussers, maar ook wel jongere stellen en een hoop kinderen, die zich vermaken met barbeque, kletsen, eten, drinken en live-muziek. De avond was niet alleen gewoon een gezellige bijeenkomst van gelijkgestemden. Er werd ook geld ingezameld voor een muziekproject op basisscholen in de buurt. Eerst een soopt open podium, waar ik zelf en later ook met Simone een aantal nummers kpn brengen. daarna een R&R-band, die de dansvloer vanaf de eerste maat vol deed lopen.
Vrijdagavond had Simone iets dergelijks georganiseerd in haar eigen achtertuin, als een soort afscheidsfeestje voor mij. Ze heeft net als Liane, een podium in de achtertuin, kompleet met spots en ruimte genoeg voor publiek. Het werd een prachtig feestje, met veel muzikanten, profs en amateurs, maar allemaal erg goed. Een aantal van hen kende ik al, anderen nog niet. Roy, Gary, Richard, Simone, Todd, Steve, Michael en nog een paar. Onbekende namen voor ons, maar daarom niet minder goed. Het draaide uit op een sessie met wisselende bezetting, waar het plezier vanaf spatte en het overige publiek vermaakte zich uitstekend. Ik heb het al vaker gezegd, maar iedere keer valt me weer op hoeveel geweldig goede muzikanten hier rondlopen en hoe gemakkelijk men met elkaar speelt.

Dit soort feestjes kunnen bestaan, omdat iedereen zijn eigen eten en drinken meebrengt - wat wij vroeger al een "Amerikaanse fuif"  noemden - en vaak nog wat extra's, zodat er cilinair volop te genieten valt. Enige minpunt vrijdagavond was het weer. De regen viel met bakken uit de hemel, zodat het feestje zich voornamelijk binnen afspeelde en onder het dak van een grote partytent. De sfeer leed er niet onder; integendeel!

Tussen de bedrijven door heb ik ook een paar nummers geschreven, waar ik straks thuis aan verder kan werken. Al met al een inpirerende reis en ik zit stiekem al een beetje te broeden op mogelijkheden om volgend jaar weer te gaan. Dat zien we dan wel weer. Eerst maar eens terug back home. Groeten uit Amerika!



maandag 16 september 2013

de Mississippi Delta

Een paar uur geleden aangekomen in  Natchez. Een 'klein'  dorp aan de oever van de Mississippi, zo'n 250 km ten noord-oosten van New Orleans. Gisteren afscheid genomen van Fairhope, de geweldige muziek en sfeer daar en van Jimmy Lee; ondertussen een echt goede vriend geworden. Gelukkig hebben we de kans gehad om veel samen te spelen en hij was net als de vorige keer een gids in dit land vol muziek. Gistermiddag samen gespeeld en daarna heb ik nog een kleine cursus mondharmonica spelen van hem gehad. Ook liet hij me nog wat typische 'delta-blues' trucjes zien op de gitaar. Een raar idee om daarna afscheid te nemen. "See you next year....or maybe later..."

Hoe dan ook, nu zit ik zo'n beetje in zijn geboorteland. Hij is geboren in de delta van de Mississippi en dus letterlijk opgegroeid met de cultuur en muziek van deze streek. Het was een mooie rit hier naar toe: zo'n 500 km door een glooiend landschap, soms een beetje als Toscane, dan weer moerassig, maar vooral lieflijk, met mooie houten boerderijen in de schaduw van prachtige bomen. Onderweg passeerde ik enkele staatsgrenzen: van Alabama naar Mississippi, dan een stuk door Louisiana en het laatste stuk weer Mississipi. De wegen hier zijn rustig en het is relaxt rijden. Slaperige dorpjes, waar de armoede duidelijk te zien is en soms kilometers alleen maar bos. Daar tussendoor ook enorm protserige buitenhuizen van mensen, die het duidelijk beter hebben...

Op de radio in de auto zoek ik meestal echte countrymuziek. Als je even doorzoekt, vind je zenders met elke muzieksoort, die je maar wilt. Van supersentimentele smartlappencountry tot snoeiharde rock, metal en trash. Om de zoveel kilometers wordt de ontvangst te slecht en zoek je weer wat anders. Al met al hoor je zo enorm veel.

Vandaag werd het nieuws onderbroken door het bericht van een massale schietpartij in Washington. Waarschijnlijk 13 doden en een hoop gewonden.... Meteen ook de discussie over het wapenbezit, alhoewel de aandacht gelukkig eerst wel naar de slachtoffers ging. Zojuit hier in Natchez kwam ik in een oude kroeg terecht, waar de tap vol zat met mannen, die het over een ding helemaal eens waren: goed dat de 'son-of-a-bitch- zelf ook dood was... Niks over het wapenbezit etc etc. Hier in het zuiden is het bezit van je eigen wapens volkomen normaal en ik kreeg niet het idee, dat er ook maar iemand was, die hier iets aan zou willen veranderen.

Natchez is een erg mooi dorp, heb ik ondertussen gezien. Ik heb een kamer op de bovenste verdieping van een hotel, met een prachtig uitzicht over de rivier. Links van mij zo'n typisch Amerikaanse stalen brug naar de overkant. Daar begint Louisiana weer. Daar ergens dichtbij is het 'Delta Blues Museum'.  Hier dichtbij is ook een 'Native Indian Village', vertelde iemand. Genoeg te doen dus morgen.

Vanavond op zoek naar een tent met live-muziek. Die zijn er echter op maandagavond niet veel, zag ik. Maar goed, morgen weer een dag. Groeten uit Amerika!

zondag 15 september 2013

Spierpijn

Zondagmorgen in Fairhope, Alabama. De zon schijnt en ik heb zojuist een lange strandwandeling gemaakt. Het leven is goed hier aan de Golf van Mexico. Ik ben in Fairhope, een beetje een slaperig dorp met vooral prachtige houten huizen met brede veranda's in de schaduw van grote bomen. Het landschap is wat heuvelachtig met veel bos. Aan zee waait meestal wel een verkoelend windje en en daardoor is het een ideale plek om te wonen. Vooral voor de rijkere mensen dan, want veel rijke gepensioneerden hebben hier hun buitenhuis aan zee. Het is verder behoorlijk toeristisch, maar niet zoals in New Orleans. Alles gaat hier tamelijk 'laidback'...
In het dorp veel souvenirwinkeltjes en opvallen veel kunstgalerijtjes. Erg veel kunst zie je daar overigens niet. Het is toch vooral veel goedbedoeld amateurwerk wat je ziet, maar goed; het kan zijn dat mijn idee van kunst een andere is.

's morgens begin ik met hardlopen langs het strand. De eerste keer natuurlijk veel te fanatiek in het rulle zand. Dat betekent al enkel dagen spierpijn... Gelukkig wordt het langzaam beter...

Songwritersfestival

Ik ben hier vooral voor muziek. Dit weekend was hier het LA Songwriters Festival dat elk jaar rond deze tijd wordt georganiseerd. Hoofdorganisator is de afdeling Fairhope van het 'American Legion", een soort veteranenclub van het leger, die overal in het land hun ontmoetingsplekken hebben. Meestal in de vorm van een kroeg met extra ruimtes voor sociale en culturele activiteiten.

Mijn muzikale vriend Jimmy Lee Hannaford woont hier en heeft al enkele keren op het festival gespeeld. Hij stond ook nu geprogrammeerd, samen met Mackie Lister en Britanny Grimes. Jimmy Lee is de veteraan van dit trio en een soort mentor van  de andere twee; nog jonge songwriters, die zich aan hem konden optrekken. Ze speelden vrijdagavond als afsluiting van die dag en het was een prachtig optreden!  Mackie Lister ken ik nog van twee jaar geleden, toen ik hier met hem heb gejamd. Echt een groot talent, die in de afgelopen twee jaar duidelijk beter was geworden.

Zelf heb ik zaterdag als afsluiting van die dag nog met enkele van de artiesten kunnen spelen. Heerlijk om hier met geweldige muzikanten op het podium te zijn! Stephen Davis, een echte oude rocker -je ziet z'n ogen niet onder de lange klep van z'n basball pet, maar wel zijn grijns van oor tot oor als hij speelt- en met Jimmy Lee natuurlijk.

De week hier begon sowieso goed, met donderdag al een optreden met Jimmy Lee in een club even buiten Fairhope. We hadden 's middags wat nummers voorbereid en het optreden liep goed. Lekker buiten op de veranda van de club, met veel publiek rondom. Aan het eind is het leegmaken van de fooienpot een belangrijk moment. Hoe meer fooi, hoe beter de mensen het optreden vonden. Er is zo'n 35 dollar fooi. Behoorlijk veel volgens Jimmy Lee. Fijn voor hem, want hij kan 't goed gebruiken. Als muzikant kun je hier veel spelen, als je goed bent, maar het is lastig om de kost echt te verdienen. 150 tot 200 dollar is zo ongeveer het maximum wat een zaalhouder hier betaalt.
Jimmy heeft  overigens goed geboerd de afgelopen twee jaar: hij toerde als bassist met Sugarcane Jane,  en populair duo in deze omgeving. De zanger ervan, Anthony Crawford, heeft met grootheden als Neil Young en Steve Winwood gespeeld. Samen met zijn vrouw Savana Lee vormde hij Sugarcane Jane. Na de geboorte van hun tweede kindje afgelopen jaar werd het vele optreden te lastig, wat betekende dat Jimmy Lee niet meer van de partij is. Dat scheelt natuurlijk een hoop inkomen...

Donderdagavond na het optreden nog snel de afsluiting van de eerste festivaldag meegemaakt. Er was een sessie met de leden van Sugarcane Jane, het duo Shawna P./Adam Tylor Brown en zanger-gitarist Jimmy Lumpkin. Een geweldig optreden voor een dolenthousiast publiek.  Vooral zangeres Shawna P. maakte indruk op mij. Ze was afgelopen jaar finaliste van de Amerikaanse versie van 'The Voice"...
Ook zaterdag was het genieten. Het is voor Nederlandse begrippen heel bijzonder hoeveel goede muzikanten hier rondlopen, die bovendien allemaal hun eigen liedjes schrijven. Meestal vertellen ze er ook een goed verhaal bij. Een traditie, die wij gewoon nauwelijks kennen. Maar muziek is hier veel meer een onderdeel van het sociale leven. Live muziek is overal en wordt enorm gewaardeerd. Leuk dus, om daar een paar weken onderdeel van te zijn.... Groeten uit Amerika!






woensdag 11 september 2013

New Orleans

Een jaar of vijf geleden, toen we in New Orleans waren, zei iemand: als je de echte relaxte sfeer van het zuiden wilt, moet je naar Lafayette. Die avond zagen we in een kroeg toevallig een Cajun-band uit Lafayette en de vonken sloegen er vanaf. Reden om er twee jaar geleden naar toe te gaan. Ook nu was Lafayette weer erg 'cool'. Toch ben ik nu een paar dagen in New Orleans en -al is het inderdaad allemaal veel drukker en wat opgefokter- ook hier is het nu goed toeven. Gelukkig wat minder warm dan vorige week en als ik m'n hotel uitloop om de stad te verkennen meteen een tropische onweersbui. Zo gauw het opklaart lopen de straten weer vol. Veel kraampjes en stalletjes met allerlei soorten kunstnijverheid en snuisterijen, winkel na winkel met de zelfde troep en de nodige straatmuzikanten. Enkele grotere terrassen langs de oever van de Mississippi hebben een vast huisorkest. Al wat oudere mannen, die van 11 uur 's morgens tot een uur of 9 's avonds zitten te spelen. Knap, hoe ze er in slagen om dat vol te houden. Heel enthousiast lijken ze niet, maar toch lukt het ze om elke keer weer een glimlach of vrolijke opmerking te produceren voor het steeds weer wisselende publiek. Aan repertoire overigens geen gebrek. Deze mannen kennen alles wat er op muziekgebied in het zuiden bestaat en spelen het moeiteloos weg.

Ik beland 's middags in de oudste kroeg van de stad. Dat wordt tenminste hier gezegd. Van oorsprong was het een smederij, waar de immigranten hun paarden lieten beslaan. Als je daar dan toch zit te wachten tot de smid klaar is, kun je er ook wel eentje nemen, zal men gedacht hebben. Ik raak aan de praat met Roger. Twee meter lang en breed en diep en een gezellige prater. Hij heeft als soldaat in Duitsland gezeten en dat schept een band tussen ons, vindt hij... Na het leger is hij deurwaarder geworden. Dat betekent, dat hij samen met een andere big brother mensen bezoekt, die schulden hebben. Als ze die dan nog niet betalen, nemen ze bijv. de tv of de auto mee. Dat kan hier dus volgens de wet. Geen erg prettig beroep, lijkt me. "Well, you gotta do your job", is zijn commentaar.

Frenchmen Street

Roger vindt Europa wel veel relaxter dan de USA. Hij ergert zich aan de manier waarop zijn landgenoten zich vermaken. Alles moet altijd thrilling en in het kwadraat. Het American Football is een goed voorbeeld. Jammer, dat ze hier het Europese voetbal niet waarderen, vindt hij. Maar ja, de spanningsboog hier is hooguit 10 minuten en dan hou je het niet twee keer drie kwartier vol zonder ook maar een doelpunt.

Voor de echte goede  muziek moet ik niet hier in het toeristische centrum van de stad blijven, is zijn tip. Iets ten oosten van The French Quarter, het historische kleurrijke centrum van de stad, zitten de clubs waar de goede muziek te vinden is. Hij krijgt gelijk: Ik heb een paar erg goede jazzbands gezien. Tussen 5 en 9 uur is het prime-time. Je eet en geniet ondertussen van muziek. Voor veel toeristen begint daarna de boemel. Bourbon Street is de bekendste uitgaansstraat hier, vol half of helemaal bezopen Engelsen, Japanners, Amerikanen en nog veel meer. Ik heb het dan al wel gezien en neem nog een duik in het zwembad van het hotel. De tweede avond wordt het daar nog gezellig met wat Amerikanen en Australiers. Ik pak de gitaar erbij en zo wordt het dan onverwacht toch nog aardig laat.

Volgende halte is Fairhope, zo'n 300 km verderop in Alabama. Daar ontmoet ik Jimmy Lee Hannaford, een bekende van de vorige keer. We gaan samen muziek maken. Cool.... Groeten uit Amerika!

zaterdag 7 september 2013

Zaterdagmorgen repetitie in 't cafe!

Lafayette is net als Austin een stad vol muziek. Wel anders; een stuk 'traditioneler', zou je kunnen zeggen. Dat maakt deze plaats er niet minder leuk om. Gisteren in de bar in de achtertuin van het hotelletje, waar ik zit, speelden de 'Pin leaf boys'. Een 100% cajun-band, met vooral franstalige -voor mij overigens onverstaanbare- teksten. Trekzak (Monica, noemen we die in Nederland), viool, gitaar, bas en drums. Vanaf de eerste muziek swingen ze en zonder ophouden gaat dat zo'n twee en 'n half uur door. Het publiek kent de band en komt er speciaal voor: meteen wordt er gedanst en de mannen verdringen zich om zoveel mogelijk de mooie meiden te scoren. Een tafereel, dat je in Nederlnd nauwelijks meer tegenkomt. De mannen soms nog met cowboyhoed of pet, overhemd en laarzen of puntschoenen. De meiden in wijde jurken, gemaakt om hoog op te zwaaien als er na een aantal polka's weer een wals langs komt. overigens kent Amerika geen echte kledingetiquette. Je komt alles tegen, van bijna bloot to bijna burka. Helemaal mijn smaak, dus...

Blues

Na een uur of zo steeds dezelfde twee akkoorden heb ik het wel even gehoord en vertrek naar een kroeg iets verderop. Daar speelt David Egan, een lokale bluesheld. Met zijn band presenteert deze zanger-pianist een nieuwe cd. Volle bak en een gloedvol optreden. David Egan doet erg denken aan Dr. John de Nighttripper, met een zelfde soort stem en presentatie. Hij presenteert z'n nummers met de nodige scherpe humor, tot genoegen van zijn enthousiaste publiek. Hij maakt 't laat; nog tot een uur of twee hoor ik ze spelen vanaf de veranda van mijn hotel. Hier is de band en het vele publiek dan al vertrokken en zitten alleen nog wat hotelgasten na te kletsen. Zo laat in de nacht is het echt lekker buiten.

Zaterdagmorgen in 't cafe

Vanmorgen ben ik vroeg weggereden voor een route langs bezienswaardigheden rond de stad. Breaux Bridge moet een erg leuk dorpje zijn, is me verteld. Het ligt zo'n 16 km van Lafayette en de tip blijkt helemaal te kloppen: Breaux Bridge is echt leuk. Heel relaxt en gezellig voor Amerikaanse begrippen. Alle winkelsen kroegen en de kerk zitten rond een centraal kruispunt. Mooie oude gevels en kleurrijke winkeltjes. Ik ga een cafe binnen voor koffie en wordt totaal verrast door wat ik zie: in een grote kring zitten wel 20, 25 mensen muziek te maken. Onvervalste cajun. Dit is het amateur cajun dorpsorkest; zeg maar de lokale dorpsharmonie. Een stuk of 15 violisten/es, 5 of 6 gitaristen/es, een 'one-string-bas', een vrouw op ukelele en eentje met een triangel. De dirigent zingt en speelt harmonica. Het publiek komt en gaat, zit er om heen, klapt of zingt mee als het zo uitkomt en als een nummer echt goed gaat, is er applaus. Geweldig om mee te maken!... en de cappucino is ook lekker... Groeten uit Amerika!







vrijdag 6 september 2013

Opera in de taxi

Woensdag 4 september weer on the road, na een geweldig leuke week in hot Austin. Op m'n gemak gereden naar Lafayette, een wat kleinere, maar voor muziekliefhebbers heel bekende plaats in Louisiana. Ruim 600 km oostelijk van Austin. Na de drukte van de grote stad is het op de autobaan lange tijd rustig. Lekker rijden zo, een echt 'on-the-road'  gevoel. Onderweg niet alleen zon, maar ook een stevige onweersbui. Ik stop bij een soort camping, aan een mooi meertje. Veel vakantiegangers zijn hier niet. De meeste campers die hier staan zijn eigenlijk trailers, erg groot voor Nederlandse begrippen. En de bewoners zijn niet op vakantie, maar wonen hier permanent. Vaak door armoede gedwongen hier terechtgekomen, in de middle of nowhere. Op veel plekken langs de weg zie je van dit soort nederzettingen.
Op weg naar het oosten kom ik langs Houston. Een enorme stad, Zeker een kilometer of 60 zit je in de drukte van deze metropool. Als ik de stad eindelijk achter me laat, kom ik in een file terecht. Ergens verderop is een 'major accident' gebeurd,  zo waarschuwen borden boven de weg. Het levert een klein uur vertraging op. Maar ik heb geen haast en op de radio is heerlijke country. De grootste muzieksoort hier. Het klinkt allemaal behoorlijk stevig en het rockt lekker. Alleen de teksten zijn als vanouds Henk Wijngaard-style...

Lafayette

Lafayette is klein voor Amerikaanse begrippen, maar behoorlijk groot voor mijn gevoel. Het heeft een universiteit en dat maakt het beslist een leukere plaats. Veel alternatieve 'hang-outs' en veel cultuur. Geen hoogbouw en mooie oude houten huizen met veranda's onder breed uitwaaiende eikenbomen. Het centrum is redelijk compact, maar mijn hotel is toch nog een kilometer of 3 uit het centrum. Ik heb geen zin meer in autorijden en ga lopend de stad in en eet en drink wat in een klein cafe. Daarna met een taxi terug. De chauffeur weegt zeker 200 kilo en past maar net achter het stuur van zijn toch best grote auto. Hij is erg vriendelijk en nieuwsgierig. Hij had graag net als ik willen reizen om beroemde plaatsen in Europa te bezoeken. Hij is namelijk operazanger, maar helaas werkeloos en dus rijdt hij nu taxi.
Als ik terugkom zijn een paar gasten van het motel aan het barbecuen. Blijkbaar wonen meerdere gasten hier langere tijd. 's morgens vertrekken ze al vroeg en zijn veelal pas tegen een uur of 7 terug. De meesten sluiten zich meteen op in hun kamer achter de tv. Dit clubje zorgt voor wat gezelligheid.
Ik drink een biertje op de veranda voor m'n kamer en lees dat er in het cafe hiernaast een band speelt: de "Old String Theory" Ik ga kijken, maar het is niet erg leuk: een trio met gitaar, banjo, mandoline en viool. De zanger zingt wel, maar zo, dat je 'm niet hoort. Hij lijkt erg verlegen. Niettemin is er veel applaus na elk nummer. Sympathiek, het publiek hier.

Zwembad

Als ik terugkom ontdek ik dat er een zwembad is op de binnenplaats. Heerlijk. Een oudere man en zijn vrouw zijn de enige badgasten. We kletsen wat over hun familie en natuurlijk muziek. Hij geeft me een paar namen van lokale helden, die ik beslist moet gaan zien. Ik ben benieuwd.

's Avonds laat een mailtje van Simone uit Austin: er is daar een heftig onweer en de stroom is uitgevallen. Dat betekent ook geen airco en zo. Ik hoop voor haar, dat het niet te lang gaat duren... Amerika is meteen terug in de middeleeuwen als zoiets gebeurt. Hoewel: in Nederland is het niet meer veel anders, weet ik...Wat een land.... Groeten uit Amerika

zaterdag 31 augustus 2013

Hittegolf

Zaterdag 31 augustus is het en hier heerst een hittegolf. Ze zijn echt wel wat gewend, de Texanen, als het om warm weer gaat, maar nu beginnen de mensen toch te klagen. Op CBS nieuws op TV begon men al te kijken of er niet eindelijk een hurricane aan het ontstaan is, zodat er even wat verkoeling komt. Helaas, dat zit er deze week niet in. 's Middags is het rond 40 C. Dat ben je als noorderling niet gewend, dus ik doe het rustig aan tussen 12 en 20 uur, Pas tegen een uur of 9 's-avonds wordt het buiten wat aangenamer. Ondertussen razen overal de airco's. Gelukkig is energie hier nog steeds goedkoop...

Gisteravond m'n eerste optreden gehad. In de Taco EXpress, een lazy hippieachtig restaurant met bijbehorend prettig publiek. Elke vrijdag speelt de huisband er met een prachtige zangeres; al op leeftijd maar met de energie an en twintigjarige. Daarnaast een of twee gasten. Het publiek krijgt veel aandacht van de zangeres, de sfeer is enorm gemoedelijk en er wordt volop gedanst. Tenten als deze kennen we niet in ons land...helaas... De Keuringsdienst van Waren zou er (spreekwoordelijk) z'n vingers bij aflikken en de tent daarna meteen sluiten...
Erg leuk om daar te spelen. Simone heeft een nummer meegezongen en dat gaan we vaker doen, want het klonk prima.
Eind september mag ik terugkomen en na 't optreden werd ik gevraagd om morgenavond op een "Virgo Gathering" te komen spelen. Dat is een feest van allemaal mensen, die in het sterrenbeeld maagd geboren zijn. 400 man zal er zijn, met 'plenty of meats, food and drinks". Er spelen 3 bands en ik ben dan special guest of zo. Ondertussen weet ik dat 't niet gaat lukken qua speeltijd. Jammer; was wel leuk geweest waarschijnlijk...
Vandaag speel ik namelijk ook nog op een familiebijeenkomst van een vriendin van Simone. Haar ouders zijn hier op bezoek. Gewoon als leuke verrassing voor hen. De vader is al ver in de tachtig en heeft als trompettist jarenlang door het land getoerd met een big band. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen.

Vanmorgen, vóór de hitte toesloeg ben ik naar Barton Spring gereden. Dat is een zijtak van het stadsmeer gedeeltelijk omgetoverd tot een heel groot openluchtzwembad. Heerlijk koud en helder water. Tegen de middag ben ik maar weer vertrokken omdat het wel erg druk werd. Logisch, dat men massaal verkoeling zoekt. Overal in de stad  is het erg druk. Men heeft een lang weekend, omdat maandag "Labour Day" is, een nationale vrije dag. Dat betekent ook extra live-muziek op veel plekken. Kijk, dat is mooi!  Groeten uit Amerika!

donderdag 29 augustus 2013

Koffie bij Jo's

Donderdagmorgen 11 uur. Ik zit op het terras van Jo's, een van de meest bekende koffietentjes van Austin. Wereldberoemd bij alle hippe Austiners en trendy buitenlanders, die er zo graag ook bij willen horen...inclusief ik dus. De temperatuur loopt alweer hoog op. Zeker  een graad of 33, 34, schat ik.

Gisteren uitgebreid bijgepraat met Simone. Zij heeft me uitgenodigd om de eerste paar dagen bij haar  te logeren. Ze zingt zelf ook en kent hier veel muzikanten. De eerste optredens, die ik hier ga doen heeft zij dan ook geregeld. geweldig. Zo'n introductie!

Ik heb al een mooie wandeling achter de rug, door het park langs het stadsmeer hier. Austin ligt aan een afgedamde zijtak van de Colorado rivier en langs het water is een mooi park aagelegd, waar veel mensen hun hond en zichzelf uitlaten, zich al trimmend in het zweet werken of gezellig op bankjes zitten te kletsen, te lezen of muziek te maken. Centraal staat een meer dan manshoog standbeeld van de grote muzikant uit deze stad: Stevie Ray Vaugn. 2,5 meter hoog in brons, met z'n stratocater gitaar nonchalant in z'n linkerhand en met lange jas en hoed. Eerbiedig heb ik m op de foto gezet, net als even daarvoor een andere grootheid uit de muziek, die overigens nog springlevend is: Willy Nelson. Austin is van oudsher een echte muziekstad. Ook Janis Joplin begon hier haar stormachtige en helaas erg korte carrière.

Hiertegenover staat een bekende club, waar bijna dagelijks livemuziek is. The Continental Club. Ik ben er al eerdere keren geweest en ben elke keer weer aangenaam verrast door de kwaliteit van de muzikanten hier. Dat muzikanten hier zo goed zijn heeft overigens een heel gewone reden: om je brood te verdienen als muzikant, moet je hier zoveel mogelijk spelen. De zaalhouders betalen niet of nauwelijks gage, dus je moet het hebben van de tips, de fooien van het publiek. Hoe meer optredens, hoe meer fooi; zo werkt dat. Op die manier word je vanzelf goed. Maar het is wel hard werken voor wie het alleen met muziek maken wil redden.

morgen ga ik zelf optreden. Rond etenstijd ergens bij een "open Mike". dat is een soort open podium, waar van alles komt. Vaak leuk en voor mij een mooie aftrap. 'Avonds later in een hippie-achtige club. Volgens Simone is het erg leuk, dus ik verheug me er op. Austin, here we come. Groeten uit Amerika!

dinsdag 27 augustus 2013

Warm warm!

In Nederland is het nu een uur of 1 's nachts. Hier zit ik in de drukkende middaghitte om een uur of 6 nog even wat in te tikken. Ik zit op de overloop van een wat afgesleten motel langs highway 290 van Houston naar Austin Texas. Achter mij razen de airco's en 8 rijen dikke auto-files om het hardst. Rustig is anders, maar ik denk, dat ik dadelijk goed zal slapen na de lange reis. Maar ik ben er!  Bijna dan, want morgenvroeg ga ik verder naar Austin; mijn eerste halte deze reis.  Dadelijk eens kijken of het Mexicaanse restaurant, dat hier vlakbij zit, iets eetbaars in de aanbieding heeft. Met een koud biertje erbij... dat moet echt in dit zweterige klimaat. En dan eerst maar eens plat.
Adioa amigos. Groeten uit Amerika!

maandag 26 augustus 2013

Groeten uit Amerika!

Vandaag is het zover: vanavond vertrek in naar Amsterdam om morgenvroeg naar Amerika te vertrekken. Eerst naar Houston en dan met de auto verder naar Austin Texas. Muziekstad nummer één van de wereld wordt Austin wel eens genoemd en dat zou best eens kunnen kloppen. Nergens heb ik zoveel podia en zo'n groot aanbod van livemuziek gezien als daar. Twee en een half jaar geleden ben ik er voor het eerst geweest en ik kijk er naar uit om er weer te zijn. Ik ga oude bekenden opzoeken en zoveel mogelijk spelen natuurlijk. Simone Wensink woont al dik twintig jaar in Austin. Zij si zelf ook zangeres en nklent veel muzikanten. Ze heeft me gastvrij uitgenodigd om bij haar te logeren en we gaan ook samen optreden. YESSSS!

Dianne ziek

Even iets heel anders: Veel fans weten het intussen al, maar Dianne is voor langere tijd uit de running. Een paar maanden geleden werd ze getroffen door een scheurtje in de halsslagaderwand. Genezing gaat zeker nog tot het voorjaar duren en intussen moet ze vooral rust houden. Muziek maken is er dus niet bij., Heel erg vervelend voor haarzelf, haar gezin en ook voor ons. We zijn ons echt rotgeschrokken. Gelukkig zal ze volledig herstellen.
De theatervoorstellingen van dit najaar zijn uitgesteld naar het volgende seizoen. Mensen die al kaarten hebben worden door de theaters geinformeetd.
 Met de band gaan we in de wintermaanden wel verder met cd-opnames en een paar optredens om aan de gang te blijven. Eén van de opties is weer het oudejaarsconcert op 31 december in Lochem!

Blogs

Ik zal de komende weken regelmatig schrijven over deze trip. Hou de website en de Nieuws-pagina dus in de gaten, als je op de hoogte wilt blijven.

Groeten uit Amerika!
Jan