woensdag 11 september 2013

New Orleans

Een jaar of vijf geleden, toen we in New Orleans waren, zei iemand: als je de echte relaxte sfeer van het zuiden wilt, moet je naar Lafayette. Die avond zagen we in een kroeg toevallig een Cajun-band uit Lafayette en de vonken sloegen er vanaf. Reden om er twee jaar geleden naar toe te gaan. Ook nu was Lafayette weer erg 'cool'. Toch ben ik nu een paar dagen in New Orleans en -al is het inderdaad allemaal veel drukker en wat opgefokter- ook hier is het nu goed toeven. Gelukkig wat minder warm dan vorige week en als ik m'n hotel uitloop om de stad te verkennen meteen een tropische onweersbui. Zo gauw het opklaart lopen de straten weer vol. Veel kraampjes en stalletjes met allerlei soorten kunstnijverheid en snuisterijen, winkel na winkel met de zelfde troep en de nodige straatmuzikanten. Enkele grotere terrassen langs de oever van de Mississippi hebben een vast huisorkest. Al wat oudere mannen, die van 11 uur 's morgens tot een uur of 9 's avonds zitten te spelen. Knap, hoe ze er in slagen om dat vol te houden. Heel enthousiast lijken ze niet, maar toch lukt het ze om elke keer weer een glimlach of vrolijke opmerking te produceren voor het steeds weer wisselende publiek. Aan repertoire overigens geen gebrek. Deze mannen kennen alles wat er op muziekgebied in het zuiden bestaat en spelen het moeiteloos weg.

Ik beland 's middags in de oudste kroeg van de stad. Dat wordt tenminste hier gezegd. Van oorsprong was het een smederij, waar de immigranten hun paarden lieten beslaan. Als je daar dan toch zit te wachten tot de smid klaar is, kun je er ook wel eentje nemen, zal men gedacht hebben. Ik raak aan de praat met Roger. Twee meter lang en breed en diep en een gezellige prater. Hij heeft als soldaat in Duitsland gezeten en dat schept een band tussen ons, vindt hij... Na het leger is hij deurwaarder geworden. Dat betekent, dat hij samen met een andere big brother mensen bezoekt, die schulden hebben. Als ze die dan nog niet betalen, nemen ze bijv. de tv of de auto mee. Dat kan hier dus volgens de wet. Geen erg prettig beroep, lijkt me. "Well, you gotta do your job", is zijn commentaar.

Frenchmen Street

Roger vindt Europa wel veel relaxter dan de USA. Hij ergert zich aan de manier waarop zijn landgenoten zich vermaken. Alles moet altijd thrilling en in het kwadraat. Het American Football is een goed voorbeeld. Jammer, dat ze hier het Europese voetbal niet waarderen, vindt hij. Maar ja, de spanningsboog hier is hooguit 10 minuten en dan hou je het niet twee keer drie kwartier vol zonder ook maar een doelpunt.

Voor de echte goede  muziek moet ik niet hier in het toeristische centrum van de stad blijven, is zijn tip. Iets ten oosten van The French Quarter, het historische kleurrijke centrum van de stad, zitten de clubs waar de goede muziek te vinden is. Hij krijgt gelijk: Ik heb een paar erg goede jazzbands gezien. Tussen 5 en 9 uur is het prime-time. Je eet en geniet ondertussen van muziek. Voor veel toeristen begint daarna de boemel. Bourbon Street is de bekendste uitgaansstraat hier, vol half of helemaal bezopen Engelsen, Japanners, Amerikanen en nog veel meer. Ik heb het dan al wel gezien en neem nog een duik in het zwembad van het hotel. De tweede avond wordt het daar nog gezellig met wat Amerikanen en Australiers. Ik pak de gitaar erbij en zo wordt het dan onverwacht toch nog aardig laat.

Volgende halte is Fairhope, zo'n 300 km verderop in Alabama. Daar ontmoet ik Jimmy Lee Hannaford, een bekende van de vorige keer. We gaan samen muziek maken. Cool.... Groeten uit Amerika!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten