Het ritme van het water

We willen graag met een boot verder. Na de drukte van de grote stad is de rust van varen op een rivier een heerlijk gevoel. Maar eerst deze stad uit. Vanuit Saigon zijn we met een bus dwars door de uitgestrekte Mekong Delta naar Can Tho gereisd. Helemaal vanzelf ging dat niet. De bus was niet wat je voor een langere reis over vaak slechte wegen zou willen, maar goed, we waren blij de stad uit te kunnen. Dat laatste duurt even. We waren zeker al anderhalf uur stapvoets in het drukke verkeer onderweg voor we de eerste tekenen van platteland zagen. Groene en gele rijstvelden en akkers met van alles en nog wat. Vooral rijst is hier belangrijk. De Mekong Delta is de graanschuur van Vietnam en meer dan dat: er wordt zelfs rijst geëxporteerd. Dat verklaart voor een belangrijk deel de welvaart hier. Veel dure auto's en motoren en nieuwe landbouwmachines. Echt platteland zien we pas de laatste vijftig kilometer. Langs de snelweg, althans vierbaans, is eigenlijk alles volgebouwd. Overal veel bedrijvigheid, maar ook veel verborgen werkloosheid. Veel personeel in de winkels en 10 bouwvakkers, waar je er in Europa hooguit 3 of 4 zou zien. Oo zichtbare werkloosheid: in de rijen hangmatten in de cafe's langs de weg liggen overal mannen, die duidelijk niks te doen hebben.

Over hoge bruggen passeren we enkele van de 9 zijtakken van de Mekong, die samen deze delta gevormd hebben. Sommige zeker een paar honderd meter breed.

Aangekomen in Can Tho gaan we op zoek naar een veerboot, die ons verder richting Cambodja kan brengen. Maar eerst een paar dagen in dit provinciestadje. Het is het handelscentrum van de regio, met tal van grote winkels en agrarische bedrijven. Langs de rivier, die hier de ' Bassac' heet, een boulevard waar 's avonds verliefde paartjes en families flaneren. Vaak op de motor, trouwens...

We vinden een kroeg, die een ontmoetingspunt blijkt van oudere mannen, expats vooral, uit Australie, Canada, Engeland en nog wat westerse landen, allemaal ooit hier door werk terechtgekomen en getrouwd met een Vietnamese. Erg gelukkig komen ze niet over, alsof ze ooit een foute keuze hebben gemaakt en nu niet meer de energie hebben om er nog iets van te maken. Moeder de vrouw zal wel thuis zitten, terwijl ze hier samen sterke verhalen uitwisselen onder het genot van pullen bier met grote ijsklonten. Mooi om een paar avonden mee door te brengen, maar ik moet er niet aan denken om zo dag in dag uit je tijd door te komen.

De eerste avond zien we een volledige maansverduistering. Heel bijzonder, want het is precies volle maan. In een half uur tijd, schuift de aarde helemaal voor de maan langs en wordt het even erg donker hier. Iedereen is even stil en kijkt naar boven. Een uur later straalt de maan weer als nooit tevoren.

De laatste avond zitten we aan het water over de rivier uit te kijken. Voor ons vaart een grote discoboot langzaam heen en weer. Vanaf het dek schalt harde muziek. Het is karaoke-tijd, want we horen een vrouw, en daarna nog een paar er vrolijk vals op los kraaien. Karaoke is enorm populair hier, maar men durft pas te zingen met een stevige borrel op. Net als bij ons dus. Helaas niet om aan te horen en nogal een contrast met de rust, die de rivier verder uitstraalt.

Op zondag gaan we varen. Niet naar het noorden naar de Cambodjaanse grens. Dat blijkt van hieruit niet meer te kunnen. Maar wel een hele route door de delta. Het wordt een prachtige tocht van 2 dagen op een grote houten boot. Heerlijk, de rust op het water. Ik zit op het achterdek te schrijven, als ergens vanaf de oever gezang klinkt. We passeren een kerk, waar de gelovigen uit volle borst zingen, afgewisseld door de bezwerende stem van de priester. Prachtig, hoe de muziek langzaam opzwelt en weer afneemt terwijl we voorbij varen. Op de gevel van de katholieke kerken hier zie je overal een groot oog geschilderd en vaak ook een (omgekeerd) hakenkruis. Het stromende water en de boten, die langsvaren geven de tocht een heel eigen, rustig ritme. De schemering en de zonsondergang hebben een soort magische sfeer. Het is dan ook goed slapen 's nachts.

Chau Doc, aan de grens met Cambodja is onze volgende halte. Onderweg ernaartoe videoclips op de TV voorin de bus:  voornamelijk duo's, die erg zoete liefdesverklaringen tegen elkaar zingen. Opvallend is, dat de jongen en het meisje eigenlijk nooit samen tweestemmig zingen. Het is steeds om en om. Grappig. De clips hebben niet teveel close-ups, zodat het niet opvalt, dat de artiesten niet erg synchroon met de plaat meezingen. In een paar clips zitten ook dansers en danseressen, die vooral agrarische en folkloristische activiteiten uitbeelden. Dansen met een juk en twee draagmanden, dat soort dingen. Veel mensen in de bus vinden het mooi en lipzingen zachtjes mee.

Dit is echt een druk stadje, waar de straten al bijna net zo verstopt zitten als in Saigon. We huren fietsen en kunnen daarmee de stad uit. Grappig is, dat fietsen in dit verkeer gemakkelijker gaat dan je er lopend doorheen wurmen. Gewoon meegaan met de stroom en dan kom je al een heel eind.... en fietsen hoeft niemand ons te lern, natuurlijk...

Op het centrale plein staat een grote, uitbundig versierde boeddhistische tempel. Op een avond horen we er muziek vandaan komen en we gaan kijken. Er zijn honderden mensen verzameld ter gelegenheid van het bezoek van een belangrijke geestelijke. Iedereen heeft een lotusbloem van papier in de hand, met daarin een theelichtje. Uit luidsprekers klinkt een prachtig lied, gezongen door meerdere vrouwenstemmen onder begeleiding van fluiten en strijkinstrumenten. Ook wij krijgen een bloem met theelichtje en blijven geboeid kijken en luisteren. De muziek blijkt een soort mantra, die eindeloos herhaald wordt. Echt meditatief. Zeker een uur duurt dit, terwijl de mensen om ons heen vol overgave meezingen en bidden. Dan stopt de muziek en krijgt de geestelijke een microfoon om zijn toespraak te houden. Helaas, het moet weer eens hard en dat betekent, dat het vooral piept en kraakt en de preek nogal onverstaanbaar is. Ook jammer van het contrast met de serene sfeer van de meditatie ervoor. Hoe dan ook, een indrukwekkende ervaring!

Is Vietnam een land van muziek? Ik weet het niet zeker. Daarvoor zijn we er te kort. Het is vooral een land van aanpakken. Ondanks de werkloosheid draait de economie behoorlijk en iedereen probeert op z'n eigen manier er iets van te maken. Die energie straalt er wel van af en geeft een positief gevoel. Ik ben benieuwd hoe dat in het volgende land zal zijn. Chau Doc is onze laatste halte in Vietnam. Van hieruit gaat het met de boot verder naar Cambodja, naar de hoofdstad Phnom Penh.