"Slow boat to Thailand"

Dwars door de jungle

De reis is intussen aardig avontuurlijk geworden. We zitten nu in het oosten van Myanmar, dichtbij de Thaise en Chinese grens, in Kyaing Tong ( Keng Tung). Gisteren hebben we een onvergetelijk mooie tocht door de bergen hier gemaakt, langs dorpjes waar allerlei verschillende stammen wonen, elk met hun eigen cultuur, taal, religie, kleding en gewoonten. Met een gids, want zonder gids kom je hier nergens. Er zijn geen asfaltwegen buiten de stad en zelfs in de stad, die toch een slordige 200.000 inwoners telt, zijn veel straten een soort halfverharde zandwegen vol gaten en kuilen. Ondertussen begint het regenseizoen er aan te komen, dus we hebben al de nodige buien gehad, wat het wegennet er niet beter op maakt.
Maar dat hoort er allemaal bij.
Hier naar toe komen was een echt avontuur. Overigens viel het erg mee hoe het ging bij de grensovergangen. We gingen van Laos naar Thailand en na een korte tussenstop in het noorden van Thailand door naar Myanmar. De laatste etappe in Laos was een belevenis. We hadden uitgezocht dat het mogelijk is om met de boot van Luang Nam Tha naar de grensplaats Huang Xai te reizen, over de rivier de Nam Tha. Omdat het regenseizoen nog niet echt is begonnen, staat het water echter op veel plaatsen te laag. We zijn daarom eerst met een busje naar het stadje Nalae gebracht, vanwaar we met een longboat verder konden. Een reis van 2 dagen dwars door de jungle. Een klein reisbureautje in Luang Nam Tha regelde het voor ons. Er zou worden gezorgd voor een goede boot, met enig comfort (we zijn tenslotte geen twintig meer....), voor eten en water onderweg en onderdak in een dorp ergens halverwege, in het huis van de stuurman, de schipper van de boot.  Het reisbureautje laat zich er op voorstaan, dat het " Eco-friendly" organiseert. Helaas merkten we daar niks van. Een wat ouder echtpaar bracht ons via een ongelooflijk slechte weg langs steile rotswanden naar Na Lae. Onderweg gooiden ze alles, wat er aan verpakking of ander plastic en sigarettenpeuken langskwam gewoon uit het raam. Zich van geen kwaad bewust. Later op de boten, waar we op zaten gebeurde steevast hetzelfde. Niemand, die er ook maar even bij nadenkt.

Hoe dan ook, in Nalae werden we afgeleverd bij een boot. Behalve wij gingen er twee stellen mee. De schipper en zijn vrouw en nog een stel. De twee mannen bestuurden de boot. Echt vakwerk, zoals ze de boor rakelings langs rotsblokken, drijvende boomstammen en door stroomversnellingen stuurden. Eentje voorop om aanwijzingen te geven en met een langs stok bij te sturen. De ander achter aan het roer en het gaspedaal, dat werd bediend via een touwtje om de grote teen.
Na een uur of zo meerden we aan en bleken de schipper en zijn vrouw ons te verlaten. We voeren door met het andere stel. Aardige goedslachse lui, die ook samen de boot perfect konden sturen, maar helaas konden ze geen woord over de grens (en wij ook niet...), dus communicatie was een beetje lastig. Er was ook geen water of eten meegenomen, dus we voeren een halve dag op het beetje water, dat we zelf hadden meegenomen.

De route was echt geweldig mooi. Enerzijds vanwege de woeste, ongetemde rivier, maar vooral door de hele omgeving, de wilde natuur, het ondoordringbare oerwoud, dat van hoog op de steile hellingen links en rechts tot in het water reikte. Alleen hier en daar een plekje, waar je aan kon leggen. Meestal lag daar ook een bootje of meer, als er hogerop een dorpje lag, half verscholen onder het gebladerte. Al zaten we dan niet gemakkelijk in de lange, smalle boot, het was echt genieten.

Ergens 's middags kwamen we bij een dorp, waar onze overnachtingsplek bleek te zin. De schipper nam ons mee, glibberend de steile oever op dwars door het dorp naar zijn huis. Daar werden we ontvangen door zijn vrouw en een paar jonge meisjes en oma. De vrouw des huizes bleek allerminst blij met dit onverwachte bezoek. Er was ook niets geregeld wat een slaapplaats betreft. We kregen een bamboe krukje aangeboden om te gaan zitten en de schipper verdween, zodat we ineens zaten te kijken, onder een paalwoning, samen met een oude oma en een paar kleine kinderen. Oma was erg vriendelijk en bood ons een paar groene mango's aan. Verder hadden we alleen nog een klein restje van ons water. We gngen op zoek naar een winkeltje of cafe, maar beide bleken er niet te zijn.
Intussen was onze komst het dorp doorgegaan en we kregen alsmaar meer bekijks. Een heleboel buren wilden wel op de foto, vooral de kinderen. Helaas troffen we niemand om mee te praten en wat te kunnen vragen. Na een paar uur kwam de schipper terug, die ons water aanbood. We vertrouwden het niet zo, water van onbekende herkomst, maar uiteindelijk hadden we weinig keuze. Het liep goed af overigens...
De rest van de middag kwamen we een beetje lezend en slapend op de kang onder het huis door. Tegen de avond kwam de schipper ons beduiden, dat we vroeg moesten gaan slapen, omdat hij al heel vroeg  wilde vertrekken. Er werden een paar oude, stoffige matrasjes uitgerold in het woongedeelte van het huis. Uit een matras kwam een kakkerlak springen, die zijn rust verstoord wist en er snel vandoor ging. De vrouw des huizes kwam helpen en zorgde voor een schoon laken en het muskietennet. Hier zeker geen overbodige luxe!
 Slapen in zo'n situatie is iets bijzonders. Het was sowieso een echte belevenis: ineens in een dorp met enkel huizen van bamboe, hout en riet. Geen electriciteit of waterleiding. Wel hier en daar een kleine zonnecollector., waarmee men 's avonds een kleine lamp in het huis kan laten branden en ... natuurlijk.... de mobiele telefoon opladen...

Mooi om zo mee te maken wat dorpsleven in die situatie betekent: geen privacy, je hoort alles wat er bij de buren om je heen gebeurt, de geluiden van het gewone dagelijkse leven hier: water halen, wassen, koken, de huisdieren, die overal tussendoor scharrelen, het gesnurk van de vroegslapers, het gelach van de tieners, de proestende motor van een vissersboot beneden, die aankomt. Ineens ook muziek: waarschijnlijk een jongen, die z'n favoriete hits draait. Zo hard mogelijk, elk liedje hooguit twintig seconden. Honden, die aan het vechten slaan; de zoon, die laat thuiskomt en uit het raam staat te plassen voor hij onder het muskietennet kruipt. Alles tegelijk en door elkaar.
Toch sliepen we redelik goed, waarschijnlijk omdat we al met al ook echt moe waren.

De volgende morgen om zes uur maande de schipper tot haast: Met alle spullen sjouwden we naar de boot. Ineens bleek, dat hij ons nu overdeed aan een andere boot. Dit keer een zogenaamde " public boat", dus een soort bus op het water.
Op zich ook leuk om mee te maken, maar het betekende wel, dat we nu uiteindelijk op een volgestampte boot verder reisden, nog een hele dag lang. Nauwelijks nog beenruimte en overal aanleggen om mensen en bagage te laden of te lossen. Ook wel weer gezellig en mooi om te ontdekken, dat het sociale en economische leven hier alleen via de rivier, het water verloopt. De rivier is de enige verbinding tussen de dorpen. De schipper en zijn maat zijn tegelijk ook postbode en brengen de laatste nieuwtje over. Overal werd uitgebreid bijgepraat. Wat jammer, dat je dan vrijwel niks meekrijgt.
Het werd een lange dag, met ook nog een paar stevige regenbuien. Ergens halverwege werd aangelegd bij een brug over de rivier. Het bleek een soort truckstop te zijn, waar de rivier en de weg elkaar kruisen. Voor ons eindelijk de kans om water te kopen. Ondertussen werd de rivier langzaam breder en beter bevaarbaar. Ergens tussen enorm steile en hoge hellingen was al het oerwoud gerooid. Draglines waren druk bezig oo de hellingen. Hier komt een grote stuwdam, die waarschijnlijk grote en misschien ook wel desastreuze gevolgen zal hebben voor de scheepvaart op de rivier en het leven van alle mensen, die daarvan afhankelijk zijn. Nemand scheen er zich nog erg zorgen over te maken...

Ergens in de middag bereikten we de Mekong, de grote rivier, die alle landen hier in Zuidoost Azië met elkaar verbindt. Links van ons Thailand, rechts Laos. Ineens tal van snelle speedboten, meest volgeladen met dozen en balen. Smokkelwaar, Ook onze schipper maakte enkele stops aan de Thaise kant, om te tanken en het nodige aan eten en drinken in te slaan. Tegen half vijf bereikten we Huay Zai, waar we gelukkig snel; een slaapplaats vonden en alle zweet en verkrampte spieren konden wegspoelen. Toch ook een wat vreemd gevoel, ineens weer midden in alle luxe te zitten.
Hoewel het reisbureau ons eigenlijk van begin tot eind heeft bedonderd, door niet te leveren wat er was beloofd, zijn we erg blij, dat we deze tocht gemaakt hebben. In ieder geval hadden we dit niet  meegemaakt op de 'gewone' trekkings. Een ervaring, waarmee we Laos met een goed gevoel hebben verlaten.
Volgende keer weer wat muziek. Groeten uit de bergen van Myanmar!